Op de middelbare school was ik (Andra Versteeg, 1984) echt nog geen wiskundewonder. Sterker nog, mijn ouders hebben menig ouder-leraar-gesprek gevoerd om te ontdekken waar het bij mij nou steeds mis ging. Mijn conclusie was allang helder: geen motivatie, geen klik met de leerkracht en geen plezier.
Totdat ik tijdens een dalton-uur bij mevrouw Berkers terecht kwam. Ze kwam naast me zitten en legde me in detail en in simpele stappen uit hoe ik de vergelijking van een raaklijn moest opstellen. En opeens begreep ik het. Maar niet alleen dat, opeens begreep ik ook de meerwaarde van die persoonlijke aandacht.
Met veel leren, keihard werken en veel discipline, heb ik uiteindelijk het VWO afgerond en ben ik natuurkunde gaan studeren. Daar ontdekte ik dat ik de wiskundevakken veel interessanter vond. Bij natuurkunde worden veelal theorieën geschreven op basis van sterk vereenvoudigde modellen. Vervolgens worden die theorieën aangepast en gecorrigeerd zodat het op meer situaties toepasbaar is. Wiskunde is heel anders. Wiskunde klopt altijd. Bij wiskunde mag je bij een enkel tegenvoorbeeld de gehele stelling schrappen. Kortom, ik werd langzaamaan verliefd op de wondere wereld van de wiskunde.
In diezelfde tijd ben ik gaan werken bij een studiebegeleidingscentrum als docent exacte vakken. En hier kwam ik erachter hoe leuk ik het vond om met middelbare scholieren te werken en om mijn kennis over te dragen. Om te zien dat de leerlingen het gaan begrijpen en zelfs een beetje lol krijgen in hun schoolwerk, is fantastisch. Omdat ik daar zoveel plezier aan beleefde, ben ik steeds meer individuele bijles gaan geven. En na verloop van tijd ontstond haast vanzelf mijn eigen bedrijf, waar ik nu nog steeds met ontzettend bezieling en plezier mijn kennis overdraag.